#2 Winter

Mijają lata, nim się budzę. Otwieram oczy i czuję się jak przypadkowo zbudzony śpiący w trakcie ponętnej, czarnej nocy. Dookoła mnie nie ma nic, a moje ciało przykryte jest puchową kołdrą. Strącam ją z siebie energicznie, Przeszywa mnie ostry chłód, tak jakby malutkie igiełki wbijały mi się naraz w skórę. Podnoszę się z ławki, omiatam wzrokiem całą okolicę.
Nie ma nic. Nie ma nikogo. Samotnie ruszam ku bramie, by wyjść z parku. Nie mam pojęcia, ile zajął mi sen i dlaczego jest tak pusto. Zaczynam biec, obejmuje mnie strach przed tym podłym odosobnieniem, przed brakiem drugiej osoby. Bez zbędnych konfabulacji czuję, że zapadam się w tej dziwnej, sypkiej ziemi, jakby ruchome piaski, które wciągają mnie. Powoli więc umieram.
Gaśnie we mnie chęć do dalszego biegu. Brama jest tuż przede mną, zamknięta. Nie mam siły, by się wznieść, przechodzi mnie dreszcz. Czyżby ktoś odciął mi skrzydła?
Tęsknię za dłonią, która gładziła mnie po policzku, kilka chwil przed moją ucieczką. Brakuje mi bezpiecznego ciepła. Ale nie ma nikogo. Panicznie obracam się wokół własnej osi, szukam drogi ucieczki. Wszystko jest takie samo, takie szare i jednolite.
Dlatego siadam pod drzewem i cicho wzdycham. Powoli przysypuje mnie śnieg.

A może usłyszy, jak cicho szlocham ukochane imię?

Komentarze

  1. Unknown26 marca 2017 08:23

    Zupełnie nie potrafię komentować takich krótkich i małych dzieł.
    Musisz mi wybaczyć!
    Ale zawsze źle się czuje jeśli ci nie skomentuje więc muszę napisać cokolwiek, nawet jeśli nie ma to większego sensu...w sensie treść tych moich komentarzy.
    Jestem zupełnie w tym zakochana. Z każdym kolejnym chce się jeszcze więcej.
    Oby tak daaaalej.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

#1 Fall

Zanim ostatni raz mnie obejmuje, budzi się we mnie potworna myśl, że to już koniec. Radość we mnie zupełnie gaśnie tak jak płomień zdmuchniętej świecy. Stoję, wpatrując się w niego smutnym wzrokiem. Nie zatrzymuje mnie już dłużej. Żegna mnie swoim czułym uśmiechem, po czym bez słowa pozwala mi odejść. Dlatego odchodzę, nie oglądając się za siebie, nie oglądając się za nim. Idę szybkim krokiem, powoli nabieram tempa. Nim się orientuję, biegnę. Pędzę jak nigdy, przemierzam świat z prędkością światła. Moje nagie ramiona smaga chłodny wiatr oraz ostatnie promienie dogasającego słońca. Nie mogę przestać, mknę ponad wszystkim, wzbijam się w powietrze, aż w końcu szybuję nad całym tym światem. Zatrzymuję się dopiero, gdy brakuje mi powietrza. Przysiadam na ławce i uświadamiam sobie, że minęła chwila. Słońce powoli zachodzi. Siedzę i patrzę na nie, mrużąc oczy pod naporem rażących promieni. Blask odbija się od mokrych liści, czuję zapach wilgoci i mchu. Dzisiaj padał deszcz. Jutro też będ
Czytaj więcej

#3 Spring

Nagle coś ciepłego zaczyna smagać mnie po zmrożonym policzku. Powolutku otwieram sklejone powieki, wszystko mnie boli, a mój sen trwał całą nieskończoność. Śnieżna kołdra już zniknęła. Oślepia mnie światło, delikatny wiatr otula moje ciało, prześlizgując się gładko między moimi nogami niczym kaszmirowy szal. Park jest zupełnie obcy. Odnoszę wrażenie, że ktoś wyniósł mnie stąd podczas snu. Nie ma śniegu, nie ma ciemnej pustki spowijającej niebo. Słońce wisi wysoko na błękitnym niebie, przypominając mi o pewnej rzeczy. Gdzie jesteś? Niespodziewanie coś ściska mnie za ramiona, stopy oraz brzuch. To takie miłe, znajome. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że moje ciało jest wchłaniane wprost do jakiejś galaretowatej masy. Robi mi się coraz cieplej. Wówczas zalewa mnie fala nieznośnej i bolącej jak chory ząb tęsknoty. Zaciskam pięści, po czym wyrywam się z uczucia letargu, by stanąć naprzeciw temu, co uśpiło mnie na ostatnie tygodnie. Spoglądam w górę, w dół. Oglądałem swoje sine ciało, kt
Czytaj więcej